بازدید امروز : 176
بازدید دیروز : 2
کل بازدید : 74690
کل یادداشتها ها : 27
تیر ماه هزار و سیصد و هشتاد و نه. سی و دو سال پس از پیروزی انقلاب. بیست و دو سال پس از پایان جنگ تحمیلی. جنگی برای دفاع از هویت اسلامی و ایرانی مان. پایت را که از خانه بیرون میگذاری چشمهایت چیز هایی را می بینند که دیگر جزء باورهایت شده اند. اموری که زمانی نا هنجار تلقی میشد، به شیوه ای سرطانی[1] و در طی زمان، هنجار تلقی میشوند. مو های - رنگ شده - ای که نه از زیر چادر، که از زیر شالی باریک و نازک بیرون ریخته اند. مانتو های کوتاه و تنگ و بدن نما با آستین های کوتاه که مانکن های داخل ویترین بوتیک های بالای شهر هم شرمشان می شود از پوشیدنشان. اینجا ایران است. زاد گاه زنانی که زمانی حتی پیش از ظهور اسلام حجابشان زبانزد خاص و عام بود. اینجا ایران است. زاد گاه مردانی که برای دفاع از دینشان- که حجاب و پوشش زنان جزء لا ینفک آن است- جانشان را فدا کردند . اصلا جان را برای همین دین میخواستند. جان بدون دین برایشان معنا نداشت. احساس تکلیف کردند. و به تکلیفشان هم عمل.
تیر ماه هزار و سیصد و هشتاد و نه. سی و دو سال پس از پیروزی انقلاب. بیست و دو سال پس از پایان جنگ تحمیلی. جنگی برای دفاع از هویت اسلامی و ایرانی مان. پایت را که از خانه بیرون میگذاری احساس تکلیف می کنی. حالتی شبیه بغض و کینه و شاید هم دل سوزی پیدا می کنی. پیش خودت مراحل امر به معروف و نهی از منکر را مرور می کنی. مرحله ی قلب، زبان و ید(عمل). مرحله ی قلب یعنی در کارمان اخلاص داشته باشیم و سرنوشت و عاقبت به خیری طرفمان برایمان مهم باشد. معنایش عصبانیت بیجا داشتن نیست. مرحله ی زبان یعنی بیانمان روشن کننده و منطقی باشد. نه اینکه یک نگاه از بالا به پایین داشته باشیم و پند های تحکم آمیز بدهیم. از مرحله ی ید یا عمل هم به جای اینکه تبلیغ عملی، حسن در انجام عمل و تدابیر عملی و بعد اعمال زور را برداشت کنیم ، فقط اعمال زور به ذهنمان میرسد. همچنین در درجه ی اول باید قطع رابطه با شخص خطا کار داشت. اگر موثر واقع نشد با بیان منطقی و نصیحت او را از عمل زشت بازداشت. و در آخر هم اگر روش های قبل موثر واقع نشد وارد عمل شد. که این به حکومت مربوط میشود.
تیر ماه هزار و سیصد و هشتاد و نه. سی و دو سال پس از پیروزی انقلاب. بیست و دو سال پس از پایان جنگ تحمیلی. جنگی برای دفاع از هویت اسلامی و ایرانی مان. پایت را که از خانه بیرون میگذاری احساس تکلیف می کنی. مرحله ی اول و دوم نتیجه نداده اند. تبلیغ عملی و حسن در انجام عمل و تدابیر عملی هم نتیجه نداده اند و کماکان باید سر به زیر باشی. اما آیا مجرمان را نباید به سزای عملشان رساند؟ به وفور دیده شده که زمانی که به حد اقل مجازات ها اکتفا شده ، جرایم هم افزایش یافته است. اصلا مجازات برای همین است که جرایم کم شود. خشونت ها کم شود. آیا نباید دست کسی را که دزدی می کند برید؟یا باید همین طور دست روی دست گذاشت؟ بی حجابی و بد حجابی یک جرم است. جرمی که اجتماع را آلوده می کند. نه یک سلیقه ی فردی. در بیماری سرطان هم وقتی دوا و درمان افاقه نکرد، دست روی دست نمی گذارند و برای از بیخ و بن کندن سرطان ، شیمی درمانی را آغاز می کنند. اصلا این طرح حجاب و عفاف چی شد؟ هان؟
[1] - در بیماری های جسمی این طور است که هر بیماری ای که درد نداشته باشد، کشنده است. برای اینکه انسان وقتی خبر دار می شود که کار از کار گذشته است. سرطان که کشنده است، علتش این است که لا اقل در ابتدا درد ندارد، والا اگر از آن ابتدایی که بیماری پیدا می شود درد داشته باشد، ممکن است قبل از اینکه وارد خون شود، به کلی آن را از بین ببرند. خطر عمده ی سرطان از این جهت است که بی خبر یعنی بی درد وارد می شود.(انسان کامل - ش مطهری- ص 64- 63)
نسل نشسته